ســـــازهای موسیـــــقی کودکان

 رویکرد ارف یکی از بهترین تکنیک‌ها برای آموزش موسیقی به کودکان است که امروزه در اکثر آموزشگاه‌ها از آن برای آموزش مفاهیم موسیقی به افراد کم سن و سال به خصوص خردسالان استفاده می‌شود. خالق این تکنیک آهنگساز آلمانی کارل ارف است که این روش آموزشی را بین سال‌های 1920 تا 1930 و تحت عنوان روش ارف-شولورک به دنیای موسیقی معرفی کرد. در این تکنیک مفاهیم موسیقی از طریق آواز خواندن، بازیگری، رقصیدن و نواختن آلات ریتمیک مانند زیلوفون، گلوکن اسپیل و طبل دستی آموزش داده می‌شود. ارف با ابداع این روش تلاش داشت تا بر جنبه ریتمیک موسیقی بیشتر از سایر جنبه‌ها تاکید کند و احساس می‌کرد که افزودن حرکاتی به شکل رقص، راه عالی برای درگیر نگه داشتن کودک در فرآیند یادگیری ساز است. در نتیجه روش او صرفا بر آموزش هنر موسیقی متمرکز نبود؛ بلکه از این تکنیک می‌توان برای آموزش داستان‌خوانی، شعرخوانی، نمایش و حرکت از طریق بازی نیز استفاده کرد.
جنبه موسیقیایی در تکنیک ارف سه بخش دارد. بخش اول تمرکز بر صدا از طریق آواز و گوش دادن به شعر است. بخش بعدی ضربات بدن است که در آن کودکان ریتم را از طریق کف زدن و پا زدن یاد می‌گیرند. در نهایت نیز مدرس با نواختن سازهای کوبه‌ای به آنها کمک می‌کند تا جنبه ریتمیک موسیقی را تمرین کرده و به آنها خلاقیت را آموزش می‌دهد. از آنجا که در تکنیک ارف هر درس بر یادگیری از طریق بازی متمرکز است؛ همه هنرجویان خردسال می‌توانند سرعت یادگیری مفاهیم را با سرعت درک خود هماهنگ کنند. به غیر از این روش جذاب، تکنیک‌های آزموده شده دیگری نیز وجود دارد که با پیروی از آنها می‌توان موسیقی را به بهترین شکل به کودکان زیر سن مدرسه آموزش داد.
با وجود این حجم از تنوع در روش‌های آموزشی، فرقی نمی‌کند که فرزند شما با کدام تکنیک، موسیقی را یاد می‌گیرد؛ بلکه در همه این روش‌ها سعی شده تا کودکان به مشارکت فعال ترغیب شده و حس کنجکاوی، خلاقیت و فردیت آنها تقویت شود. در عین حال آنها می‌توانند در درک مفاهیم و شیوه نواختن سازهای موسیقی به موفقیت چشم‌گیری دست پیدا کنند.