کلاس آموزش پرکاشن

اصطلاح پرکاشن از نظر فنی به همان سازهای ضربه‌ای و کوبه‌ای اشاره دارد که خودش به دو دسته تقسیم می‌شود. برخی از این سازها علاوه بر اینکه قابلیت اجرای ملودی را داشته؛ کوک معینی نیز دارند. اما در برخی از این سازها کوک نامعین است و نمی‌توان با آنها هیچ ملودی را اجرا کرد. کاخن و زیلوفون دو نوع پرکاشن هستند که می‌توانند تفاوت بین این دو نوع ساز کوبه‌ای را به خوبی نشان دهند. به عنوان مثال زیلوفون نوعی پرکاشن همراه با هم آوایی است. با این ساز می‌توان هم ریتم آهنگ را اجرا کرد و هم ملودی نواخت. این در حالی است که کاخن نوعی پرکاشن ضربه‌ای بدون کوک بوده و قابلیت اجرای ملودی را ندارد. از این ساز در کنسرت‌ها برای نواختن ریتم استفاده می‌شود. بر اساس آنچه که تا کنون گفته شد؛ پرکاشن به هر نوع سازی که بتوان با آن صدای نت‌ها را با استفاده از ضربه، لمس، خراش یا سایش و هر عمل دیگر تولید کرد گفته می‌شود. با این حساب می‌توان گفت که پرکاشن به یک ساز خاص اشاره ندارد؛ بلکه منظور از آن دسته‌ای از سازها است که یا با ضربه زدن روی‌شان می‌توان صدای نت تولید کرد یا ریتم آهنگ را نواخت.

هر کدام از سازهایی که در قالب پرکاشن جای می‌گیرند مخصوص اجرای یک سبک خاص هستند. به عنوان مثال در قطعات پاپ و کلاسیک بیشتر از طبل، تومبا، تیمپانی و سنج که نوعی از سازهای پرکاشن هستند استفاده می‌شود. سازهای مختلفی در بازار وجود دارد که جزء این خانواده جای می‌گیرند. بنابراین وقتی کلمه پرکاشن به گوش‌تان می‌خورد باید دقیقا بدانید که منظور کدامیک از سازهای این خانواده است. بسیاری از افرادی که تخصصی در زمینه آموزش موسیقی غربی ندارند تصور می‌کنند که پرکاشن همان تومبا یاسازی است که در کنسرت‌ها و هنگام اجرای موزیک، نوازنده با کف دست روی آن ضربه وارد می‌کند. اما همانطور که گفته شد پرکاشن در واقع به گروهی از سازها که همه آنها کوبه‌ای هستند اطلاق می‌شود و تومبا فقط یکی از سازهای زیر مجموعه پرکاشن است. این ساز که به صورت 2، 4 و یا حتی 5 تکه نیز در بازار وجود دارد به کنگا نیز مشهور است و معمولا از آن در کنار دیگر سازها مانند ماریمبا و دایره زنگی استفاده می‌شود.